محمدرضا رضایی خوشک، متولد 1990 در ولایت ارزگان (دایکندی کنونی) می‌باشد. از پانزده‌سالگی مکتب را با مؤسسه آموزش سریع شروع کرد و از لیسه ذکور نگلیج فارغ گردید. لیسانس را در دیپارتمنت فلسفه دانشگاه بامیان به پایان رسانید.
در سال 1388 با تعدادی از فرهنگیان، انجمن خبرنگاران دایکندی و هفته‌نامه (صفحه‌نو) را تأسیس کرد و همزمان با ماهنامه جوانان دایکندی همکاری می‌نمود.
با ورود به دانشگاه، فعالیت‌های روزنامه‌نگاری را با گاهنامه (صدای جیحون قلم)، هفته‌نامه (هویت ما) و ماهنامه (زلال اندیشه) در بامیان از سر گرفت و دو سال به عنوان سردبیر این هفته‌نامه فعالیت کرد.
وی در زمستان سال 1394 حلقه ادبی و فرهنگی (گل بادام) و در سال (1397) با همکاری روح الله واعظی و سایر شاعران و نویسندگان و ریاست اطلاعات و فرهنگ ولایت دایکندی، انجمن نویسندگان دایکندی را اساس گذاشت. فعالیت‌های او باعث تبلیغات سوء علیه او شد و او مجبور گردید تا دایکندی را ترک کند و در کابل زندگی را از سر بگیرد. وی از سال 1390 به این‌سو شعر می‌سراید. اشعار وی در مجلات مختلف کشور به نشر رسیده است.
رضایی با سایر شاعران کابل در سال 1396 (انجمن ادبی و هنری جلگه) را تأسیس کرد و هنوز هم در این انجمن فعالیت می‌کند.
وی در قالب‌های مختلف شعر، طبع‌آزمایی کرده است. او یک مجموعه دوبیتی به نام (وبال گردن) آماده چاپ دارد و ده‌ها ترانه از او، توسط هنرمندان مختلف اجرا گردیده است.
نمونه شعر
1
دوباره اعتبارم را بگیرم
سرود شاخسارم را بگیرم
بهار رفته از آغوش جنگل!
بیایی برگ و بارم را بگیرم
2
به دور از دامن سبز تحمل
من و این روزهای سخت کابل
در این سرمای سوزنده شبیه‌ام
به گلدانی که خالی مانده از گل
3
در من حسرتی‌است
که تو را نفس نکشیده‌ام
گیسوانت را رها نمی‌کنی
که چروک‌های صورتم را
از هم باز کنند
کشتی‌هایی که راه دریا را
گم کرده‌اند
تا دست بر برمودای گره‌خورده نبری
راه به جایی نخواهند برد
در من حسرت مسافرت شبانه‌ای است
که تو را به نیاگارا نرفته‌ام
قطار غمگینی
که تو را به هیچ ایستگاهی
شیشه‌هایی که نفست را مکدر نکرده‌اند
پیاده‌روهایی
که دست بر صدای دلم نگذاشته‌ای
و چارسویی که تو را در آن نبوسیده‌ام
تهیه کننده: عنایت مهدوی
