اغلب به ندرت پیش می آید که کودکان وارد ماجرای تظاهرات شوند و حق شان را از دولت مطالبه کنند ،در خیابان ها بریزند و محرومیت شان را فریاد بزنند .
آنها فریاد می زنند که : ما معلم می خواهیم ! ما کتاب درسی نداریم !
اینجا از دنیای بی دغدغه‌ی کودکانه خبری نیست و درد و اعتراض به آنها نیز سرایت کرده است.
ماجرای جنگ و صلح ، اضطراب صدای فیر و راکت ها ، نبود امکانات بالا ،مهیب انفجار و ترس از برنگشتن به خانه، هیولایی اند که دنیای معصوم شان را در بر گرفته است .
آنان اکنون با مشکلات ملموس تری روبرو شده اند :
غیاب استاد و حضور تنهای شاگرد در صنف ،
میز خالی و کتابهایی که بر آن گشوده نمی شود .
در سال ۱۳۹۸ نبودِ ۷۰ هزار معلم در نظام تعلیمی معارف غوغا میکرد و اینک ۱۳۰۰ آموزگار جای شان در ناحیه سیزدهم کابل خالی است .
بعد از واقعه ی کرونا قرارداد جدیدی با آموزگاران شکل نمی گیرد و ۵۰ درصد معلم غیر مسلکی در نظام معارف همچنان پای برجا اند .
۱۸ هزار مکتب در سراسر کشور وجود دارد که ۴۱ درصد آن ساختمان ندارد و شاگردان در بدترین وضعیت باید حواس شان به درس باشد .
اعتراض دانش آموزان در کابل سبب می شود استخدام ۱۱هزار معلم به جریان افتد و مسوولین از خواب غفلت بیدار شوند .
امیدواریم روزی صلح و عدالت به مرحله ای برسد که تنها دغدغه ی یک دانش آموز، شکستن نوک مدادش باشد.
سارا رضایی – خبرگزاری فرهنگ
