هادی هیالی داستان‌نویس و روزنامه نگار پرسابقه ایران در گفتگو با «شهرکتاب»، بومی‌گرایی در ادبیات فارسی را باعث تقویت زبان فارسی خوانده است.
وی با بیان این که ادبیات بومی به معنای واقعی کلمه دگرگونه تعریف شده است، گفته است: «متاسفانه تعریفی که از ادبیات بومی یا اقلیمی به خورد ما داده‌اند، با تعاریف استاندارد جهانی فاصله زیادی دارد.»
به باور آقای هیالی «در هر کشوری اثری، بومی شناخته می‌شود که به زبانی به غیر از زبان رسمی سراسری نوشته می‌شود؛ در صورتی‌که اینجا به هر اثری که با نوعی گویش و لهجه به زبان معیار فارسی نوشته می‌شود عنوان اثر ادبی بومی و اقلیمی به آن اطلاق می‌شود.»
وی پایداری ادبیات را مدیون زبان‌های مادری می‌داند و معتقد است که زبان اساس ادبیات است و چون ادبیات سروکارش با احساسات و عواطف بشری است از این‌رو قوامش نیز وابسته به زبان مادری است. هیالی می‌گوید: « پایه و اساس شکل‌گیری ادبیات، زبان است و چون ادبیات سر و کارش با عواطف و احساسات است، بنابراین منطقی و علمی است بپذیریم زمانی ادبیات اقلیمی و بومی شکل و قوام می‌گیرند که به زبان‌های مادری اهمیت و بها داده شود.»
هیالی دیدگاه کسانی را که گسترش زبان مادری را منجر به تضعیف زبان فارسی می‌دانند، رد می‌کند و اذعان می‌دارد که «به نظر من اولین گام بزرگی را که باید برداشت، پایان دادن به آن نگاه غیرعلمی است که می‌گوید گویا رونق و گسترش زبان‌های مادری منجر به تضعیف زبان فارسی و نهایتا منجر به واگرایی می‌شود. اگر این سد بزرگ از سر راه نویسندگان به زبان مادری برداشته شود، آنگاه خواهیم دید که چه آثار ادبی فاخری خلق خواهد شد.»
