سید ابوطالب مظفری، از چهره‌های برجسته شعر مهاجرت افغانستان می گوید: که ادبیات افغانستان در مهاجرت در حوزه شعر و داستان‌نویسی ، به‌ویژه در سی سال اخیر، رشد چشمگیری داشته و شعر مهاجرت افغانستان در ایران یکی از شاخه‌های پربار، نو و زاینده ادبیات فارسی است. در این گفت‌وگو، او از تجربه زیسته‌اش، ظرفیت‌های ادبیات افغانستان، و رسالت زبان سخن می‌گوید—با صداقتی که خاص شاعران است و نگاهی که از دل تجربه برآمده است.
جلساتی که متعلق به مهاجران باشد، چه آن‌هایی که توسط شاعران ایرانی برگزار می‌شود.
از این فضاها استفاده کنند و قدر آن‌ها را بدانند. ادبیات، و به‌ویژه شعر، هنوز یکی از مهم‌ترین ژانرهایی‌ست که ما شرقی‌ها، به‌ویژه فارسی‌زبان‌ها، در آن توانایی، اصالت و نبوغ داریم. این زبان، حامل ظرفیت‌های عظیمی‌ست که می‌توانیم از طریق آن، تجربه‌ها و احساسات‌مان را منتقل کنیم.
اما برای این انتقال، باید به ابزارهای زبان و خلاقیت مجهز شویم. این تجهیز، از دلِ حضور در جلسات، تعامل با شاعران، و قرار گرفتن در فضای ادبی حاصل می‌شود.
