شماری از خیاطان در شهر کابل می‌گویند دیگر استادان و دانشجویان دانشگاه‌ها دریشی سفارش نمی‌دهند و کار ما از رونق افتاده است.
پس از قدرت‌گیری دوباره، طالبان پوشیدن دریشی را در برخی از شهرها و ولایات ممنوع ساختند و در ادارات دولتی نیز پوشیدن کلاه و گذاشتن ریش برای مردان را الزامی کردند. اکنون استادان و دانشجویان دانشگاه‌ها در افغانستان با پیراهن تنبان به صنف درس حاضر می‌شوند.
خلیفه قربان که ۴۲ سال عمر دارد و سال‌هاست در کابل خیاطی می‌کند، در گفت‌گو با خبرگزاری فرهنگ می‌گوید: «سابق خوب بود. محصلان و استادان دریشی سفارش می‌دادند. اما حالا به جز در کدام مناسبت خاص، کسی دریشی جور نمی‌کند. پیش‌از این خانم‌ها هم دریشی سفارش می‌دادند اما حالا به‌جز حجاب سیاه چیزی نمی‌پوشند. کار خیلی کم شده. می‌شود گفت ۵۰ درصد کم شده.»
نجیبه حسینی بیست‌ساله اهل مزارشریف است. او در امتحان کنکور به دانشگاه تعلیم‌وتربیه‌ی کابل راه یافت اما زمانی‌که مزار به دست طالبان سقوط کرد، خانواده‌اش نگذاشت که او تحصیل کند. خانم حسینی یک سال می‌شود که در شرکت تولیدی نقش‌ونگار (نام مستعار) چرخ‌کار است. او می‌گوید: «ما حدود دوازده نفر استیم. قبلاً کار ما خوب بود. سفارش دریشی ازخانم‌ها زیاد داشتیم اما حالا هیچ سفارشی نداریم. زیادی وقت‌ها هم بی‌کاریم.»
عارف شهرستانی پدر پنج فرزند در بازار برکر ولسوالی میرامور ولایت دایکندی خیاطی داشت. او بیش از ده سال در ایران از راه همین شغل نان می‌خورد و در زمان حامد کرزی به زادگاهش برگشت و در روستای خودش دکان خیاطی باز کرد. کارش رونق بسیار داشت. او بهترین خیاط در بازار برکر بود اما حالا دکان و چرخ و ماشین‌های خیاطی و رخت‌‌هایش را به فروش گذاشته و ماه‌هاست که در صف گذرنامه سرگردان می‌گردد.
آقای شهرستانی می‌گوید: «دیگر در مردم ذوق و شوق نمانده. از این پیش، هر روز چند سفارش دریشی داشتیم به‌خصوص از استادان، اما حالا همه بی‌کار شده‌اند در غم یک لقمه نان است که از کجا کند.»
نصرت‌یار نویان
